„Niech ufa dusza wszelka w męce Pana, niech ma w miłosierdziu nadzieję. Bóg nikomu miłosierdzia swego nie odmówi. Niebo i ziemia może się odmienić, ale nie wyczerpie się miłosierdzie Boże” (Dz 72).
Św. Siostra Faustyna, niestrudzona głosicielka Pana Miłosiernego, podkreślała, że Miłosierdzie to największy przymiot Boga. Żyjemy w czasach, kiedy jednocześnie o miłosierdziu mówi się wiele, ale nie zawsze chyba potrafimy je przyjąć, zwłaszcza kiedy popełniony grzech wydaje się skuteczną barierą, nie pozwalając szukać pomocy u Tego, który naprawdę może nas uzdrowić. Jeżeli nie potrafimy przyjąć miłosierdzia, najpewniej trudno je okazać bliźniemu.
Miłosierdzie stało się kanwą rozważań podczas spotkania w kościele pw. Św. Małgorzaty na poznańskiej Śródce, gdzie zostali zaproszeni członkowie Akcji Katolickiej w dniu 3 marca br.
Dzień skupienia rozpoczął się Mszą św. o godz. 10; w homilii ks. Roman Dworacki odniósł się do czytanej Ewangelii ? przypowieści o Miłosiernym Ojcu. W przywołanych postawach dwóch synów ukazał konsekwencje odwrócenia się od Boga i braku zaufania. Chociaż każdy z synów podejmuje inną decyzję, tak naprawdę żaden z nich nie potrafi zawierzyć Ojcu. Dopiero życiowa porażka skłania młodszego, marnotrawnego syna do powrotu; nie wierzy on jednak, że Ojciec w pełni mu przebaczy ? dlatego nie śmie uważać się nadal za syna. Jednak zdobywając się na odwagę, by wrócić i wyrazić żal za zło, którego się dopuścił, otrzymuje stokroć więcej, niż mógłby się spodziewać ? Ojciec czyni go na nowo swym ukochanym dzieckiem. Starszy syn, pozornie żyjący blisko Ojca, naprawdę jest równie daleko ? i on potrzebuje miłosnego upomnienia, by mógł dostrzec w żałującym grzeszniku swego brata.
W tych dwóch postawach odnajdujemy zachętę, by nie lękać się Miłosiernego Boga, nawet jeżeli nasze winy wydają się niewybaczalne ? Jego miłość jest zawsze większa niż mój grzech; z drugiej strony my też mamy pamiętać, by miłosierdzie okazywać, zwłaszcza tym, którzy najbardziej wobec nas zawinili. Jak dobrze wiemy, to bardzo trudne, a często po ludzku niemożliwe; Bóg jednak może wszystko.
Podczas Drogi Krzyżowej przywoływaliśmy historie zwykłych ludzi, żyjących wśród nas, a może i nas samych; poranionych, zagubionych i często pozbawionych nadziei przez zło, którego się dopuścili lub któremu ulegli. Nadzieję daje spojrzenie Chrystusa z Krzyża, jeżeli stać mnie na to, by do Niego wołać?
Zwieńczeniem spotkania formacyjnego było nawiedzenie Katedry Poznańskiej i modlitwa jubileuszowa, związana z 1050-leciem pierwszego biskupstwa na ziemiach polskich. Szczególnie wymownie brzmią słowa, będące dla nas wezwaniem i zadaniem:
?Pragniemy, wsłuchani w Twoje słowo i otwarci na Twoją łaskę, promieniować wiarą, nadzieją i miłością, oraz pracować nad duchową odnową siebie i świata?. (Modlitwa Jubileuszowa)
Spotkanie formacyjne poprzedziło sprawozdawczo ? wyborcze posiedzenie Rady DIAK Archidiecezji Poznańskiej, które miało miejsce w Sali Archiwum Archidiecezjalnego.
tekst – Beata Jańczak,
zdjęcia – Emilia Rogalińska
2018-03-05
patrz – galeria
