Środą Popielcową chrześcijanie rozpoczynają okres Wielkiego Postu. Wielki post w Kościele katolickim traktowany jest jako czas pokuty i nawrócenia. Wewnętrzna pokuta chrześcijanina może wyrażać się w bardzo zróżnicowanych formach. Pismo święte i Ojcowie Kościoła kładą nacisk szczególnie na trzy formy: post, modlitwę i jałmużnę. Wyrażają one nawrócenie w odniesieniu do samego siebie, do Boga i do innych ludzi (KKK 1434).
„Wielki Post ?zadaje? nam, każdemu z nas, w szczególny sposób nasze własne człowieczeństwo. Każe nam (…) urzeczywistniać to człowieczeństwo w ściślejszej koncentracji. Tę koncentrację uzyskujemy wówczas, gdy staramy się bardziej świadomie ?być sobą wobec Boga?.
?Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie? (Mt 6,1).
A więc: Wielki Post – to koncentracja teocentryczna: teocentryczna koncentracja na człowieku! Na gruncie tej koncentracji praktyka Wielkiego Postu zaleca nam rozwijać trzy podstawowe kierunki, w których wyraża się duchowość człowieka, a przede wszystkim jego wola i wolność. Kierunek ?na wewnątrz? – jako panowanie ?nad sobą?: zwycięstwo woli nad ludzką zmysłowością. Czyli ?post?. Kierunek ?ponad siebie?, w którym wyraża się transcendentny charakter naszego ducha. Czyli ?modlitwa?. Kierunek ?ku drugim?, w którym ludzkie ?ja? otwiera się ?dla drugich?. Czyli ?jałmużna?.
Musicie – na tym wielkopostnym etapie – gruntowniej przemyśleć to zadanie, jakie stawia nam Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Zadanie to, jak widać, wpisane jest organicznie w samo człowieczeństwo każdego z nas.”
Jan Paweł II [w: Jubileuszowy Rok Odkupienia 25 III 1983 -22 IV 1984, Cittá del Vaticano 1985, 327-328]
