W dniach 14-16 grudnia 2020 r. w Sanktuarium Krwi Chrystusa w Poznaniu trwało adwentowe zamyślenie skierowane do członków Akcji Katolickiej Archidiecezji Poznańskiej. Prowadził je Rektor Sanktuarium, ks. dr Rafał Rybacki. Przestrzegając reżimu sanitarnego w kościele przy ul. Żydowskiej mogli uczestniczyć tylko przedstawiciele Stowarzyszenia, a pozostali członkowie łączyli się za pośrednictwem Internetu.
Ks. Rektor rozpoczął refleksje od zatrzymania nad Słowem Bożym. Zafascynowanie jednością Starego i Nowego Testamentu, gdzie Stary spełnia się w Nowym, a Nowy otwiera na Stary jest niczym preludium przed przyjściem Jezusa. Lektura Pisma Świętego różni się od lektury innych annałów średniowiecznych. Wertując Biblię musimy być świadomi spotkania z żywym Bogiem. Św. Jan Paweł II w encyklice Redemptor hominis przypomina, że trzeba zapatrzyć się na nowo w Chrystusa. W pierwszy dzień zmyśleń ks. Rafał nawiązał do pytania postawionego Jezusowi w Ewangelii: Jakim prawem to czynisz? Odpowiadając – Chrystus uczy nas „świętej przebiegłości” tzn. niewchodzenia w każdą dysputę. Dysputa musi mieć miejsce pomiędzy ludźmi, którzy się szanują. Religia ma siłę wiodącą, choć rozum ma siłę decydującą. Musimy tworzyć kulturę dialogu tzn., obronę własnych przekonań, wiary. Każdy człowiek jest drogą Kościoła i może nas ubogacić. Na mocy chrztu św. stajemy się chrześcijanami na zawsze. Wiara jest darem, skarbem i zobowiązaniem. Jezus chce od nas religijności, która będzie czciła Go w Prawdzie.
Kiedy rozpoczynał się pontyfikat papieża Piusa XI zauważono, że zależy Ojcu Świętemu na stworzeniu takiego apostolatu świeckich w Kościele, który przyczyni się do jego odnowy moralnej w świecie. Jedna z jego pierwszych encyklik, poświęcona Akcji Katolickiej, zawiera wiele intuicji, które zostaną sformułowane na Soborze Watykańskim II. Postawa papieży Jana Pawła II i Benedykta XVI wniosły tę formę apostolstwa w dzisiejszy Kościół. Musimy sobie uświadomić, że nasze przejście przez ten świat jest przejściem w czasie, które pozostawia niezatarty ślad naszej obecności. Tak jak świątynie naszego miasta i całego świata. Ilekroć do nich wchodzimy, wkraczamy nie tylko w przestrzeń uwielbienia Boga, ale także pokolenia, które pozostawiły po sobie pieczęć. Jako członkowie Akcji Katolickiej jesteśmy zobowiązani do takiego apostolstwa w naszych środowiskach i parafiach, aby następnym pokoleniom zostawić bogatą w wartości spuściznę. Trzeba, by na nowo nasz kontynent przemierzali wierni świadkowie Chrystusa, aby dzieła o Tym, Który był, Który jest i Który trwa na wieki przemówiły na nowo. (Jan Paweł II Gniezno 1997) – niech te słowa, które na zakończenie pierwszego dnia rozważań przytoczył ks. Rektor, pomogą nam w wypełnianiu misji w świecie.
W drugim dniu adwentowych zamyśleń ks. Rafał nawiązując do Ewangelii mówiącej o winnicy Pańskiej, wskazał, że tu odnajdujemy obraz Kościoła, ludu zgromadzonego w Imię Trójcy Świętej. Łączy nas liturgia, ale przede wszystkim Chrystus. Jesteśmy niczym duchowe kamienie, wznosimy się razem. Jezus Chrystus jest przyczyną jedności w Kościele. Inaczej byłby on tylko instytucją, organizacją. Jeśli wiary zabraknie – nie będziemy świętym chrystusowym Kościołem. Znajdujemy w nim bogactwo osobowości i charyzmatów. Chrystus przemierza świat naszymi drogami razem z nami. Także tych, którzy stoją z boku, są obojętni, Pan Bóg może pobudzić do wiary. Obojętni są także przez chrzest włączeni do wspólnoty. Chrystus nie przestaje posyłać ludzi do swojej winnicy. My także jesteśmy posłani. Jeśli napotykamy trudności – prośmy o łaskę opamiętania i pójścia za Chrystusem w słusznej sprawie.
W środowy wieczór ks. Rafał Rybacki odwołał się do przeżywanego okresu liturgicznego. Duchowość chrześcijańskiego adwentu przepojona jest wołaniem Izajasza. Stało się rzeczywistością: Chrystus przyszedł na ziemię jako Prawdziwy Bóg. Pamiętamy też o paruzji, kiedy przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Bardzo obrazowym było porównanie Adwentu do czasów, gdy ludzie szukali się po II wojnie światowej. Nawet latami nie wątpili w odnalezienie bliskich, czekali. Zdjęcie ukochanego człowieka było w domu i dodawało otuchy. Kiedy się odnalazł i powrócił – zdjęcie zostawało, przypominało czas desperackiej nadziei. Tak samo my: wiemy, że Chrystus przyszedł, ale zachowujemy słowa proroka Izajasza mówiące o tęsknocie za Bogiem. W Eucharystii doświadczamy obecności Chrystusa, ale oczekujemy Jego przyjścia w chwale. Podążamy ku przyszłości.
Ks. Rektor zachęcał nas do odważnego pójścia za Chrystusem i uczynienia modlitwy Apostołów Panie, umocnij wiarę naszą – naszą modlitwą.
Po Eucharystii ks. Rafał podziękował za czas wieczornych zamyśleń. Na zbliżające się Święta Bożego Narodzenia życzył, by był to czas godnego przeżycia tajemnicy Bóstwa i Człowieczeństwa Boga. Naszą nadzieją jest Chrystus i niech ta nadzieja wybrzmiewa.
Jolanta Horowska
galeria – patrz
zdjęcia Emilia Rogalińska
